Ik ben geworden wat mensen van mij denken, dan ben ik tenminste iemand...

Wat wij geleerd hebben tijdens KanSWerk, is dat wie of wat mensen ook zijn, ze diep in zichzelf de behoefte hebben aan rust, ruimte en acceptatie van wie ze zijn. Dat gaat dieper dan reageren of ageren op gedrag dat mensen laten zien, dat gaat over echtheid, contact hebben met jezelf vanuit professionaliteit en vanuit dat contact onvoorwaardelijke acceptatie tonen voor de mens achter het gedrag, achter de houding.

Vanuit dit contact kan er vertrouwen groeien tussen jou en het "hulpvragende systeem", wat voor de duidelijkheid mensen zijn die weten, voelen, ervaren dat ze op de verkeerde weg zitten maar tegelijkertijd onvoldoende hebben kunnen en / of mogen leren wat ze moeten / kunnen doen om die "verkeerde weg" te verlaten. Dit geeft wanhoop, verwarring, ongeloof, het hoofd buigen maar voor sommige onder ons niet zonder slag of stoot.

Wij als maatschappij helpen aan die verwarring mee door onze normen en waarden op het "hulpvragende systeem" te plakken vanuit een non-situatie waarin we onvoldoende contact hebben met de hulpvragers. Goed bedoelde adviezen, voorschrijvende uitspraken, die "uitgevaardigd" worden maar niet kunnen rusten in een omgeving waarin het vertrouwen, het contact onvoldoende aanwezig is tussen jou en diegenen die het betreft.

Waarin de goed bedoelde initiatieven niet kunnen "indalen" omdat de ontsluiting nog niet zover is dat de weg vrij is om "nieuw gedrag", nieuwe vaardigheden geboren te laten worden. Om ontsluiting te kunnen bereiken is veel energie nodig, bij een aantal heel veel energie, in ons beeld verdienen mensen deze energie. Ze zijn en blijven waardevol wat of wie ze ook zijn.
Wij willen en zullen in mensen blijven geloven, in hun veranderingsbereidheid, in hun veranderingskansen en in het laten ontstaan van mogelijkheden om de gewenste situatie werkelijkheid te laten worden.

Hiertoe zoeken en vinden wij ook vaak aansluiting bij de "ontsluiting" omdat los laten niet in ons woordenboek voor komt. Dat kan betiteld worden als emotioneel betrokken, teveel nabijheid, wellicht is dat ook zo, tegelijkertijd weten wij, door ervaring ingegeven, dat de wijze van werken in 8 van de 10 situaties tot significante wijzigingen komen waarin meer rust, meer ruimte en meer acceptatie ontstaat voor zichzelf en daarmee ook vanuit de omgeving.

Motivatie voor deze nieuwsbrief

In ons beeld heeft elke hulpvrager recht op een volledig commitment van de mensen die rondom het gezin of de hulpvrager zitten en in hun macht een aantal zaken kunnen realiseren die helpend kunnen zijn voor het hulpvragende systeem. Als de hulpvrager en of zijn systeem in hun gedrag en houding laten zien, laten voelen dat ze anders willen dan is het onze overtuiging dat we met elkaar alles uit de kast moeten halen om de stap die vanuit het systeem gezet wordt "willen" ook dienen te belonen ongeacht het verleden van het gezin. Het is onze allergie dat er gewerkt wordt, vanuit voor onze beleving, ivoren torens en dat er over de hoofden van de mensen heen besluiten of stappen worden genomen die niet in en vanuit het systeem geaccepteerd worden.

Niet dat hulpvragers het overal mee eens hoeven te zijn maar het dient in ieder geval altijd besproken te worden welke stappen gezet gaan worden met daar aan vast een goed onderbouwde motivatie waarom dat de stap gezet wordt. In ons beeld dient elke professional dan te beschikken over gedrag- en houdingsaspecten die standvastigheid kan verbinden aan flexibiliteit die ongeacht "de opstekende storm" kan en wil blijven staan ook al beseffen wij terdege dat dit soms moeilijk tot zeer moeilijk is.

"Ik zag een engel in dat marmer en hakte tot ik hem had bevrijd"
Michaelangelo

"De poorten naar verandering bewaak je zelf. Jij bepaald wanneer je de poort van slot haalt."
Ad Peij

Groet team Circulair
April 2014